ابراهیم حقیقی می‌گوید: جامعه هنری نسبت به پیشگیری از ارائه آثار هنری کپی، نیازمندی‌های بنیادی‌تری دارد. مواردی مانند تامین اجتماعی و تعریف حقوق بیکاری هنرمندان
نگرانی های ابراهیم حقیقی جهت بازیگران و صورت های معروف از کار افتاده
عبارات مهم : هنرمند
ابراهیم حقیقی ـ گرافیست، عکاس و نقاش ـ در گفت وگویش با ایسنا نظر خود را راجع به عنوان پیشگیری از ارائه آثار کپی را اینگونه بیان می کند: در حقیقت این موضوعی است که باید از جانب بازیگران و صورت های معروف رعایت شود. گالری ها هم می توانند در این زمینه آگاه تر و هوشیارتر باشند و اگر تشخیص می دهند چنین اتفاقی (ارائه اثر کپی) رخ می دهد، جلوی آن را بگیرند.
او با تاکید بر اینکه نمی توان این کار را به کسی غیر از گالری دار و هنرمند سپرد، می گوید: گالری داری که بخواهد حرفه ای عمل کند، مدیر هنری دارد که هنرمند و آثارش را می شناسد. وظیفه مدیر هنری و کیوریتورها است که نسبت به ارائه آثار غیر اصیل مواظبت کنند، وگرنه هیچ نهاد دولتی نمی تواند وارد این عنوان شود.
این هنرمند راجع به ایجاد مرکزی در وزارت ارشاد جهت تعیین اصالت آثار و ارائه گواهی اصالت اعتقاد است: این قضیه هزینه ساز است و کارمندهای زیادی می خواهد. کسانی هم که بخواهند تشخیص بدهند و قضاوت کنند حتما دستمزدهای بالایی می خواهند. آیا فردی که خسارت دیده حاضر است رقم بالایی پرداخت کند که جعلی بودن اثر تشخیص داده شود؟ اگر خریدار نسبت به اثری شک داشته باشد که دست فروشنده یا گالری دار یا حراج کننده هست، چگونه می تواند آن را به این مرکز انتقال یافته کند؟ از طرفی آیا می توان مرکز را آن قدر بزرگ ایجاد کرد که نسبت به آثار دوران صفوی تا نقاشی های مدرن امروزی در آن اشراف وجود داشته باشد؟
او در این زمینه اضافه می کند: در همه جای دنیا هنگامی که اثری فروش می رود این گالری دار است که به خریدار گواهی اصالت می دهد. اگر آن گالری دار پیش تر اعتبار خود را ثابت کرده و مجوزهای مورد نیاز را دریافت کرده باشد بعد می تواند ملزم شود و گواهی بدهد؛ خلاف امر واقع شدن آن هم می تواند به یک امر قضایی تبدیل شود.
حقیقی می گوید که وزارت ارشاد با وارد شدن به عنوان پیشگیری از ارائه آثار هنری بار خودش را سنگین تر می کند لیکن قضاوت کردن اصلا در حوزه وظیفه این وزارت منزل نیست.
او همچنین اعتقاد هست، باید به ساز و کار دیگر نقاط دنیا در این زمینه نگاهی انداخت و اگر قرار است مجوزی به یک گالری داده شود، گالری دار موظف به داشتن اطلاعاتی راجع به هنر باشد و پیشنهاد می دهد که می شود هر چند سال یک بار آزمونی را در این زمینه برگزار کرد.
این هنرمند بار دیگر تاکید می کند: از قبل نمی شود اقدام پیشگیرانه ای انجام داد. هنگامی که جرم اتفاق می افتد آن وقت دیگر عنوان قضایی شده است و در حوزه هنر نیست.
جوانان با کدام دانش کیوریتوری می کنند؟
حقیقی در ادامه صحبت هایش پیشنهاد خود را جهت سامان دهی ارائه آثار کپی چنین عنوان می کند: پیشنهاد من سامان دادن درست تر گالری هاست. حدود ۴۰۰ عدد یا زیاد گالری در پایتخت کشور عزیزمان ایران هست، مطمئنا همه آن ها کار نمی کنند ولی مجوز گرفتند. آیا در یک مقطع زمانی این قدر اشتیاق جهت گرفتن مجوز گالری به وجود آمد؟ آیا این گالری ها بعد از مجوز کار نمی کنند؟ آن ها با این مجوز چه کار می کنند؟
این طراح گرافیک راجع به علت تکثر گالری ها اضافه می کند: نمی خواهم تهمت بزنم ولی خرید و فروش آثار هنری طبق ضوابطی که دوره ای مصوب شده، از مالیات معاف هست. آیا نمی شود از گالری های معتبرتر حمایت کرد؟ آیا نمی توان گالری دارها را موظف کرد اگر هنر بلد نیستند یا نخوانده اند مدیران هنری ای داشته باشند که آن ها نیز با آزمون های مشخص شده است باشند که این کار را بلد هستند.
حقیقی می گوید: در حال حاضر لغت «کیوریتوری» بسیار مرسوم شده است هست. جوانان با کدام دانش کیوریتوری می کنند؟ کیوریتوری یک دانش است و بلدی، تجربه و آشنایی می خواهد. آیا صرف جمع کردن ۲۰ اثر از ۲۰ هنرمند می شود کیوریتوری؟
او در ادامه به عنوان پیشگیری از ارائه آثار کپی اشاره و اظهار می کند: سامان دهی های پیشگیرانه بسیاری وجود دارد به جای اینکه بخواهیم راجع به جرم پیشگیری کنیم. هرچه قانون بگذاریم نمی توانیم جلوی جرم را بگیریم.
این هنرمند با اعتقاد به اینکه «همه این اتفاقات هنگامی که رخ می دهد که رقم بده ـ بستان های مالی اوج می رود» بیان می کند: یکسری پول ها وارد می شود که اصلا به هنر ربط ندارد. هنگامی که در حراجی قیمت تابلوی سهراب اوج می رود شاخک جاعلان تیز می شود. این ها تبعات افزون شدن قیمت های عجیبی است که راجع به بعضی بازیگران و صورت های معروف رخ داده هست. این در ذهن من مقداری تلخ است ولی این همان اتفاقی است که راجع به آپارتمان ها و ماشین های لوکس افتاده است.
او در همین زمینه می گوید: حباب توهم این به وجود آمده که قیمت آثار هنری خیلی اوج رفته و وضع بازیگران و صورت های معروف خیلی خوب است در حالی که وضع بازیگران و صورت های معروف تغییری پیدا نکرده هست. به سراغ یک نقاش بروید و ببینید در سال چند اثر می فروشد. ملاک ما حضور سلبریتی ها نباید باشد. جامعه هنری بزرگتری است که بازیگران و صورت های معروف اثر می سازند و با اوضاع معمولی خودشان معیشت می کنند.
حقیقی ادامه می دهد: آیا جماعت اینچنینی همه بیمه هستند؟ می دانم که نه! وظایف مهم تر و بنیادی تر بر عهده وزارت ارشاد است که باید آن را حل کند. من منکر اتفاقاتی که در حوزه جعل آثار هنری رخ می دهد، نیستم ولی جامعه هنری بزرگتری است که نیازمندی های بنیادی تری دارد. مواردی مانند تامین اجتماعی و تعریف حقوق بیکاری هنرمندانی که سنشان اوج می رود، از کار افتاده می شوند و بیمه ندارند. آن ها چگونه باید معیشت کنند؟ می دانیم و شاهد بودیم بسیاری از آن ها در تنگدستی از دنیا رفتند.
این هنرمند اضافه می کند: این ها همه مواردی است که قابل پرداختن هست. باید شرکت تامین اجتماعی را ملزم کرد همانطور که زمانی که کارگران و بافندگان فرش نگاه کرد، به بازیگران و صورت های معروف هم بپردازد. کار هنری، در اینجا کار محسوب نمی شود و این عنوان در همه جای دنیا اتفاق نادری است.
او با بیان اینکه «هیچ قانونمندی در این زمینه نداریم» می گوید: باید بتوان حقوق بیکاری تعریف کرد و دید در این زمینه وزارت کار موظف است یا وزارت ارشاد یا هر دو؟ البته در وزارت ارشاد کمیسیون هایی هستند که راجع به نظام صنفی هنر کار می کنند که خیلی هم مهم است.
آیا حقیقی دبیر جشنواره فجر می شود؟
حقیقی در بخش دیگری از این گفت وگو راجع به اینکه شنیده می شود او دبیر جشنواره هنرهای تجسمی فجر خواهد شد؛ اظهار می کند: هنوز تصمیم قطعی در این زمینه گرفته نشده هست. در شورایی که جهت جشنواره تشکیل شده است در حال بحث جهت دبیران متفاوت هستیم.
او در پاسخ به این پرسش که اگر دبیری این مناسبت به او پیشنهاد شود آن را قبول می کند یا نه؟ می گوید: هنوز نمی دانم. باید برنامه ای که در شورا به آن فکر می شود، کامل شود.
نگرانی‌های ابراهیم حقیقی جهت بازیگران و صورت های معروف از کار افتاده
واژه های کلیدی: هنرمند | بازیگران | هنرمندان | وزارت کار | اخبار فرهنگی و هنری
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
